Dnia 1 września 2001 r., decyzją społeczności uczniowskiej, Rady Pedagogicznej, Komitetu Rodzicielskiego i uchwałą Rady Gminy Szkoła Podstawowa w Korycinie przyjęła imię Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Uroczystość nadania imienia i przekazanie sztandaru miała miejsce 2 września 2001 roku podczas inauguracji roku szkolnego 2001/2002.
Idea uczczenia pamięci o Patronie przyświecała uczniom i nauczycielom, podejmującym decyzję o wyborze daty 12 listopada na obchody Święta Szkoły. Tego dnia w 1948 roku ks. Stefan Wyszyński, najmłodszy polski biskup, został mianowany przez Piusa XII arcybiskupem gnieźnieńsko-warszawskim, prymasem Polski. To doniosłe wydarzenie zadecydowało o terminie ustanowienia Dnia Patrona Szkoły.
STEFAN KARDYNAŁ WYSZYŃSKI
DZIECIŃSTWO
Stefan Wyszyński urodził się 3.08.1901 r. w Zezuli nad Bugiem. Jego rodzicami byli –Julianna (z domu Karp) i Stanisław. Wychowywany w patriotycznych tradycjach chłopiec miał świadomość wartości płynących z przynależności do narodu o głębokich korzeniach chrześcijańskich. Jako drugi z pięciorga dzieci wzrastał w atmosferze poszanowania dla pracy. Nad jego dzieciństwem zaciążyło dramatyczne wydarzenie – śmierć matki. Umarła, kiedy miał zaledwie 9 lat. Przez całe życie tęsknił za nią, a tęsknota ta skierowała jego serce ku Matce Najświętszej.
DROGA NA STOLICĘ PRYMASÓW
Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży, a następnie Liceum im Piusa X we Włocławku wstąpił do tamtejszego Wyższego Seminarium Duchownego. 3.08.1924 r. został wyświęcony na kapłana. Po czterech latach studiów w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora. W latach 1929-30 odbył podróż naukową po krajach Europy Zachodniej, gdzie na uczelniach we Włoszech, Francji, Niemczech, Belgii i Holandii zgłębiał problematykę społeczną. Interesował się szczególnie Akcją Katolicką i działalnością chrześcijańskich związków zawodowych. Po powrocie do kraju został profesorem nauk społecznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, a także redaktorem miesięcznika „Ateneum Kapłańskie”. Prowadził również intensywną działalność społeczną wśród robotników Włocławka, wykładał na Uniwersytecie Robotniczym i działał w chrześcijańskich związkach zawodowych. Podczas wojny, jako znany profesor – społecznik, był imiennie poszukiwany przez Niemców. Biskup włocławski, Michał Kozal, nakazał ks. Wyszyńskiemu opuścić miasto. Ukrywał się m.in. we Wrociszewie i Laskach pod Warszawą. W okresie Powstania Warszawskiego pełnił obowiązki kapelana Okręgu Wojskowego Żoliborz oraz szpitala powstańczego w Laskach. Zaraz po zakończeniu działań wojennych ks. prof. Wyszyński powrócił do Włocławka i organizował Seminarium Duchowne zniszczone w czasie wojny. W 1945 r. został rektorem tego Seminarium. Podjął też obowiązki redaktora tygodnika diecezjalnego „Ład Boży”. W 1946 r. papież Pius XII mianował S. Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem diecezji lubelskiej. Z ogromnym zapałam zabrał się biskup Wyszyński do pracy duszpasterskiej, wspierał dźwigający się po przejściach wojennych Katolicki Uniwersytet Lubelski. 12.10.1948 r. najmłodszy polski biskup ks. Stefan Wyszyński został mianowany przez papieża Piusa XII arcybiskupem gnieźnieńsko-warszawskim i prymasem Polski. Nowy arcybiskup w liście pasterskim na dzień ingresu (uroczystego objęcia rządów) pisał: „Nie jestem ja ani politykiem, ani dyplomatą, nie jestem działaczem, ani reformatorem. Natomiast jestem ojcem waszym duchowym, pasterzem i biskupem dusz waszych, jestem apostołem Jezusa Chrystusa”.
KOMUNISTYCZNE ATAKI NA KOŚCIÓŁ
Po wojnie władzę w Polsce przejęli komuniści, ideowi wrogowie kościoła. Rozpoczęły się prześladowania księży, zabroniono nauczania religii w szkołach. Aby uchronić Kościół i Naród od napięć i rozlewu krwi, prymas Wyszyński podjął decyzję o zawarciu z ówczesnym rządem „Porozumienia”. Podpisali je przedstawiciele Episkopatu Polski i polskich władz państwowych dn. 14.04.1950 r. Jednak władze komunistyczne nie zamierzały dotrzymać zobowiązań. Raz po raz były łamane punkty „Porozumienia”. Prymas Wyszyński z wielką roztropnością, a jednocześnie z wielką odwagą bronił praw wierzącego narodu. Z jego inicjatywy Episkopat Polski skierował do rządu słynny list protestacyjny, w którym znalazło się zdanie: „Rzeczy Bożych na ołtarzach Cezara składać wam nie wolno. NON POSSIMUS (nie możemy pozwolić)”. List ten stał się pretekstem dla władz do wydania decyzji o aresztowaniu Prymasa. Wcześniej, 12.01.1953 r. Stefan Wyszyński został mianowany kardynałem, jednak z powodu odmowy wydania paszportu nie mógł wyjechać do Rzymu po insygnia nowej godności.
25. 09.1953 r. kardynał Wyszyński został aresztowany, pozbawiony władzy kościelnej i wywieziony z Warszawy. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola, w Komańczy w Bieszczadach. Dopiero w ostatnim miejscu internowania zostały złagodzone rygory więzienne. Właśnie tam, w Komańczy w dn. 16.05.1956 r. napisał tekst odnowionych Ślubów Narodu. Zostały one złożone uroczyście na Jasnej Górze 26 sierpnia tegoż roku jako Jasnogórskie Śluby Narodu przez milionową rzeszę pielgrzymów z Episkopatem Polski na czele. Wielkim Nieobecnym na tej uroczystości był prymas Stefan Wyszyński. Dnia 26.10 1956 r. , po trzyletnim więzieniu, został zwolniony i powrócił do Warszawy wśród wielkiej radości i nadziei Kościoła w Polsce. W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski. Były to niezwykłe narodowe rekolekcje prowadzone pod opieką Matki Najświętszej. Prymasowskie zawierzenie: „Wszystko postawiłem na Maryję”, stało się udziałem całego Kościoła w Polsce. Uroczystości milenijne na Jasnej Górze (maja 1966 r) stały się symbolem wielkiego duchowego zwycięstwa Kościoła. Pomimo niezliczonych przeciwności u stóp Jasnej Góry stanęła ponad milionowa rzesza pielgrzymów. Prymas Polski wraz z arcybiskupem Krakowa Karolem Wojtyłą i całym Episkopatem oddali Polskę i „wszystko co ją stanowi” Matce Bożej na wieczną własność, w Jej macierzyńską niewolę miłości. Uroczystości milenijne przełamały w polskim społeczeństwie „barierę strachu”, dały nadzieję na wyzwolenie spod moskiewskiej dyktatury. Ludzie poczuli się wewnętrznie wolni, zjednoczeni, odnaleźli swoją tożsamość.
OSTATNIE LATA PRYMASA
W latach sześćdziesiątych Prymas Polski czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II, ciesząc się uznaniem biskupów świata. 16.10.1978 roku na Stolicę Piotrową został wybrany Polak, kardynał Karol Wojtyła. To wydarzenie było wielką radością Prymasa Tysiąclecia i Kościoła w Polsce. W czerwcu 1979 r. kardynał Wyszyński przyjął w Ojczyźnie po raz pierwszy od tysiąca lat widzialną Głowę Kościoła – Ojca Świętego Jana Pawła II.
W okresie rodzącej się „Solidarności:” Prymas Tysiąclecia pozostawał ośrodkiem równowagi i pokoju społecznego. Zatroskany o losy Ojczyzny i dobro ludzi, ustawicznie wzywał do odpowiedzialności zarówno rządzących, jak i protestujących rodaków. Dzięki niemu w komunistycznym kraju Kościół był masowy i niezłomny. Stał się mimo woli mężem stanu, człowiekiem nie uprawiającym polityki, ale faktycznie sprawującym funkcję przywódcy i pasterza narodu. Zmarł 28 maja 1981 r. Na pogrzeb, który odbył się w Warszawie 31 maja, przybyło tysiące ludzi. Przyszli wierzący i niewierzący, wyrażając w ten sposób szacunek i cześć dla Prymasa Tysiąclecia, nazwanego Ojcem Narodu.
Źródło: https://wyszynskiprymas.pl/zyciorys-stefana-wyszynskiego/